Chleba naszego mareckiego

Na jednym z mareckich forum zaczęły pojawiać się wpisy o dobrych miejscach, gdzie warto robić zakupy czy załatwiać ważne sprawy – bez konieczności jeżdżenia do Warszawy. Prawdziwą garść dobrych rad dał Goldenmaniak, który polecał szewca ze Wspólnej, kiszoną kapustę ze sklepu Smakosz (gdzie to jest?) czy ciasta z Marcpolu. Z kolei Milka 4321 zapraszała na lody przy Piłsudskiego („chyba pod numerem 39”). Ja też chciałbym dorzucić swoje trzy grosze w sprawie kluczowej – mareckiego chleba.

Zaraz po ubiegłorocznej przeprowadzce musieliśmy z żoną znaleźć sklep, w którym moglibyśmy robić codzienne sprawunki. Wiedzieliśmy, że nieopodal znajdują się dwie placówki. Jedna miała po swojej stronie niewątpliwy atut – jej integralną częścią była piekarnia. Byliśmy ciekawi, jak stamtąd smakuje marecki chleb. Niestety, próba nie była udana. Bez smaku, kruszący się przy krojeniu i niestety nie nadający się do jedzenia, słowem – chleb tylko z nazwy. Znacznie lepsze były tamtejsze rogaliki. Tu jednak natrafiliśmy na barierę podażową. Mówiąc wprost – trzeba było bardzo wcześnie przyjść, by je kupić. Piekarzowi nie opłacało się ich wypiekać w większej liczbie, co mi dość obcesowo zakomunikowano. Problem chleba pozostał.

Ratunek znalazłem przy ul. Słonecznej. Jeszcze z czasów warszawskich pamiętałem, że w Markach znajduje się piekarnia szwajcarska, skąd wcześniej braliśmy pieczywo. Smaczne, świeże, w różnych wariacjach i niestety… dość drogie. Gdy pierwszy raz pojechałem na Słoneczną, z trudem wypatrzyłem… nie porządny sklep, ale zwykły kontener. Niemal taki, jak kiedyś pod Pałacem Kultury. To było pierwsze zaskoczenie. To drugie – że wybór chleba jest nieco mniejszy niż w Warszawie. To trzecie i największe – że nie ma maszyny do jego krojenia. Miłe panie z obsługi wyjaśniły mi, że w kontenerze jest po prostu zbyt mało miejsca na tego typu ekstrawagancje. Nie dało się tego ukryć. Ale mimo tych wszystkich wad i tak zostawiam tam pieniądze…

PS. I jeszcze jedno. Gdybyście się tam kiedyś Państwo wybierali, weźcie drobne. Za każdym razem, gdy miałem banknot o w wyższym niż 20 zł nominale, były kłopoty z wydawaniem reszty.

PS2. A może gdzieś jest jeszcze dobre pieczywo? Czekamy na podpowiedzi.

Tadeusz_1972

Reklamy

Kryzys panoszy się pod IKEA

Światowy kryzys gospodarczy dotarł do Marek. Na razie usadowił się w  przy Ikei. Nie szturmuje jeszcze sklepu szwedzkiego koncernu, do którego nadal ludzie walą drzwiami i oknami. Zaczaił się tuż obok. W eko-domku. Zobaczyłem to na własne oczy.

 

Cała historia wzięła się stąd, że któregoś dnia postanowiłem zrobić wreszcie porządek w garażu. Torby z niepotrzebnymi papierami, szklanymi opakowaniami czy plastikowymi butelkami typu PET, sięgając już do sufitu, zaczęły drażnić moją małżonkę. Mając więc dodatkową motywację zapakowałem wszystko do samochodu, by z pożytkiem dla środowiska zawieźć wszystko do małego domku przy IKEI. W tyle głowy miałem, że za odpowiednio zebrany tonaż otrzymam punkty, które potem wymienię na nagrody. Mała rzecz, a cieszy. Jakież było moje zdziwienie, gdy się okazało, że  lista nagród została diametralnie zmieniona. Kilka pozycji wyleciało, pojawiły się za to na niej tak bardzo potrzebne (!?!) w każdym gospodarstwie domowym rzeczy jak: zgniatarka do puszek (!?!) lub do plastikowych butelek (?!?). Pomysłodawca chyba chciał się zatroszczyć o moją nogę, która i bez tych mechanicznych udogodnień dałaby sobie z odpadami (które i tak przywożę do eko-domku). Ale co tam. Najważniejsze, że pozostała opcja wymiany punktów na sadzonki. Ale i tu niespodzianka. Dałbym się pokroić, że zmieniła się punktacja. Żeby otrzymać małą sadzonkę, trzeba dziś zebrać 200 punktów. A to oznacza, że trzeba przywieźć – uwaga – np. 200 kg makulatury! Jeśli chciałbym dostać dużą sadzonkę (800 punktów), muszę postarać się jeszcze bardziej i przytargać – bagatela – 800 kg makulatury! Łatwiej byłoby uzyskać ten wynik, przywożąc 40 kilogramów aluminiowych puszek. Musiałbym zbierać kilka ładnych lat…. 

Kto jest winowajcą? Ano kryzys. Firmy, które zajmują się skupem surowców wtórnych, już biją na alarm, że ich działalność się nie opłaca. Kiedyś bezdomni w klasycznym skupie dostawali za kilogram aluminiowych puszek 3,5 zł (wtedy metale na światowych giełdach były w cenie), teraz – już tylko 1,5 zł (mamy surowcową bessę). Co więcej, niektóre firmy żądają dopłat za przywiezione do nich surowce wtórne. Oby tylko nikt w firmie obsługującej eko-domek nie wpadł na ten szatański pomysł.

 

Sąsiad mi zwrócił na jeden szczegół uwagę. Ci, którzy odwozili odpady pod IKEA wyłącznie dla nagród, przestaną tam po prostu jeździć. W tej sytuacji:

1. albo wezmą udział w miejskiej mareckiej akcji recyklingowej (dobrze),

2. albo wyrzucą je jako normalne śmieci (źle),

3. albo spalą je w piecach (bardzo kiepsko, bo moje dziecko dusi się od smrodu, który wtedy opanowuje prawie pół Marek),

4. albo wyrzucą je do lasu (katastrofa).

 Ja będę dalej wozić tzw. surowce wtórne do eko-domku.  Przynajmniej do czasu, gdy nie każą sobie do tego dopłacać. Wszak czego nie robi się dla przyrody… i posprzątanego garażu.

 

Tadeusz_1972

 

 

 

Marki dla początkujących

Minął rok, od kiedy przeprowadziłem się do Marek. Mając na karku więcej niż trzy krzyżyki porzuciłem Warszawę, by zapuścić tutaj nowe korzenie. I po dwunastu miesiącach pojawiła się refleksja – czy rzeczywiście zapuściłem tutaj korzenie? Czy chcę i czy mogę z czystym sumieniem powiedzieć „Jestem z Marek”? Pewnie takich osób jak ja jest dużo, dużo więcej. Mieszkamy w Markach, pracujemy w Warszawie. Wyjeżdżamy bladym świtem, stoimy w korkach na Radzymińskiej, Trasie Toruńskiej czy na przejeździe kolejowym w Ząbkach, dajemy się na osiem-dziesięć godzin ponieść warszawskiemu wirowi, by pod wieczór wrócić do własnych czterech kątów, zjeść kolację, włączyć telewizor, a potem zasnąć w mareckiej sypialni. A gdy już przychodzi weekend, znów wsysa nas stolica kusząc milionem wątpliwych i niewątpliwych atrakcji. Niespecjalnie interesujemy się tym, co się dzieje na lokalnym podwórku. Po jakimś czasie uznajemy, że dziurawe jezdnie i krzywe chodniki to lokalny standard i traktujemy to jako normę. Mijamy twarze mieszkających tu od lat sąsiadów. Poznajemy z widzenia, ale poza grzecznościowym „dzień dobry” niewiele albo nic nas z nimi nie łączy. A szkoda. Firmy co roku przygotowują bilans. Ja też takowy uczyniłem. Na pierwszy rzut oka niewiele mnie z tym miastem wiąże. Do pracy jeżdżę do Warszawy, dzieci chodzą do przedszkola w Warszawie, codzienne sprawunki robię w Warszawie, lekarzy też mam w Warszawie, ba – nawet na niedzielną Mszę wybieram się do Warszawy. Słowem – nietutejszy. Ale tylko na pozór. Coraz częściej łapię się na tym, że chwytam po lokalną gazetę, wchodzę na miejski portal, z zaciekawieniem (i nadzieją) przyglądam się pracom przy budowie kanalizacji. Chce mi się uczyć Marek. Wierzę, że z pomocą tych „nowych-markowych” (jak ja) jak i tych, którzy mieszkają tu z dziada pradziada (jak część moich sąsiadów), ta nauka będzie łatwiejsza. Dlatego chciałbym Państwa namówić do współredagowania tego blogu. Będę się dzielił z Wami swoimi mareckimi spostrzeżeniami, pisał o małych i dużych sprawach, o teraźniejszości i przyszłości, oddając należny szacunek historii. Jeśli ktoś chce do mnie dołączyć – zapraszam. Czekam na ciekawe historie, spostrzeżenia i pomysły. Żyjemy przecież wszyscy razem w małej, lokalnej ojczyźnie. To od nas zależy, czy przemierzając przez lokalne ulice z satysfakcją będziemy mogli pomyśleć – jestem z Marek.

 

Tadeusz_1972