Takie (chrupiące) rzeczy w Markach

Mieszkam w Markach od ponad 15 lat i ciągle się tego miasta uczę. To, o czym chcę dziś Wam napisać, jest dla mnie ewenementem. Nigdzie w Polsce się z tym nie spotkałem (choć nie podróżuję przesadnie często). Gdy zapytałem o TO koleżankę, która mieszka w Markach niemal od urodzenia, ze zdziwieniem zapytała: to ty o tym nie wiesz? Gdy zapytałem sąsiadkę, która mieszka mniej więcej tyle samo co ja, też o TYM nie wiedziała. Ba, była totalnie zaskoczona, że takie rzeczy dzieją się w Markach. Takie smaczne i chrupiące.

Ale do rzeczy. Czy wiecie, że jest w samym centrum miasta piekarnia, która otwiera się po raz drugi w ciągu doby o godz. 21.00, żeby przez godzinę sprzedawać świeżo wypieczone pieczywo? Nie takie z popularnych sieci, które odgrzewają mrożony chleb i bułki. Takie prosto z pieca, które pachnie i powoduje, że chce się chwycić za nóż, kroić, posmarować kromkę masłem i jeść wieczorem (tak, wiem, że to niezdrowe).

Gdy się o tym dowiedzieliśmy, pojechaliśmy przed 21.00 na miejsce. Zaparkowaliśmy przy Skwerze Pamięci Narodowej i byliśmy zdziwieni. Choć sklep był jeszcze zamknięty, już przed nim stała kolejka (zapewne stałych bywalców). Z wnętrza zakładu rozchodził się natomiast zapach pieczenia, który działał niczym magnes.

Pierwsza wizyta była na tyle udana, że od czasu do czasu zaczęliśmy ją powtarzać. Kiedyś moja żona nie wytrzymała i zapytała sprzedawczynię, skąd taki obyczaj. Otóż przed laty do piekarni wieczorem pukali ludzie, którym zabrakło pieczywa. Powtarzało się to na tyle często, że jej właściciele postanowili ją otwierać wieczorem na mniej więcej godzinę. A jest już wieloletnia tradycja, o której część naszych mieszkańców (zwłaszcza nowych) nie ma zielonego pojęcia. Jeśli więc kiedyś spadnie na Was wieczorem ochota na kawałek ciepłego pieczywa, nie jesteście skazani na popularne sieci handlowe.

Taka wycieczka ma jeszcze jeden aspekt. Możecie wesprzeć lokalny biznes, który – jeszcze bardziej niż my wszyscy – boryka się z wysokimi cenami nośników energii.

Artykuł pochodzi z wrześniowego wydania Ekspresu Mareckiego

Drobiazg, który cieszy

Jeżdżąc Lisa Kuli i docierając do skrzyżowania z Piłsudskiego regularnie mijałem stary, pordzewiały znak z ograniczeniem prędkości do 40 km. Takich jest pewnie wiele w naszym mieście, ale ten był szczególny. Znajdował się na wprost wejścia do Zakładu Usług Komunalnych, który wszak powinien opiekować się marecką infrastrukturą.  Stan znaku przez wiele lat nikomu nie przeszkadzał. Kilka razy zgłaszałem konieczność jego naprawy przez Marki.NaprawmyTo,pl, ale zawsze kończyło się na doraźnych posunięciach. Wczoraj przecierałem oczy ze zdumienia. Stoi nowe, wymuskane ograniczenie. Ktoś jednak zauważył rzecz, która regularnie drażniła mnie przez kilku lat.

Wiem, że jestem marzycielem, ale następnym ruchem powinien być remont Lisa-Kuli. W związku z budową obwodnicy należałoby przemyśleć kolejność modernizacji tras. Idę kompletnie pod prąd i strzelam sobie w kolano. Stracą na znaczeniu małe obwodnice Marek (mieszkam przy jednej z nich), ciężar ruchu należałoby przenieść na drogi dojazdowe do Piłsudskiego. To chyba logiczne… Może schetynówka?

Symboliczne wartburgi :-)

Gdy wróciłem do zapisków na blogu, kołatała mi w głowie myśl o odświeżeniu nagłówka. Przez wiele miesięcy znajdowało się na nim obwodnicowe zdjęcie – symbol starań wielu mieszkańców Marek. Sprawa tej inwestycji wydaje się być (nomen omen) na dobrej drodze, dlatego zacząłem szukać nowej fotografii. Lukrowane obrazki z wordpressa odpadały. Zdjęcie ratusza? Też nie, to dobre dla radnych i/lub burmistrza. A może fabryka Briggsów? Tu z kolei problem techniczny,  bo komin się nie mieścił w wyznaczonej przez wordpress powierzchni  🙂

Jak z nieba spadła mi internetowa dyskusja o wartburgach przy Piłsudskiego. Przypomniała o kultowych pojazdach, które pewnie parkują tam dłużej niż mieszkam w Markach. Są też rozpoznawalne przez wielu kierowców – wszak jeździ tamtędy 50-60 tys. pojazdów dziennie. Toż to już lokalny symbol, ba, historia tego miejsca, w którym oba pojazdy  są już chyba tylko młodsze od kamienic Briggsów.  A na dodatek na skutek działań radnego mogą zniknąć – niech więc będą (wątpliwą) ozdobą blogu przynajmniej do czasu, kiedy znów coś równie pokręconego nie wymyślę 🙂

Infrastrukturalna kreatywność

Wróciwszy z urlopu (dwa tygodnie byczenia i wspierania dynamiki PKB nad polskim morzem) syn zaprosił mnie na niedzielną wyprawę rowerową. Wybór kierunku pozostawił staremu, który mało kreatywnie zaproponował wycieczkę po starych śmieciach. Jak się okazało, innym markowianom kreatywności nie brakuje.

Nasz szlak wiódł ulicą słynną już Zygmuntowską. Zapytacie – dlaczego słynną? Ano, jej mieszkańcy przez urzędnicze błędy formalnie pozostali bez wyjazdu w stronę Al. Piłsudskiego. W trakcie modernizacji Trasy Toruńskiej powstała droga techniczna, na którą nie sposób wjechać. Życie nie znosi jednak próżni. Najpierw mieszkańcy Zygmuntowskiej zaczęli korzystać z objazdu po sąsiedniej, niezabudowanej parceli, na której – o ironio – zbudowano wjazd. No ale i można komuś rozjeżdżać działkę i tłuc się po wertepach, kiedy na wprost jest kawał asfaltu. I choć wyprostowaniem sprawy zajęli się urzędnicy i politycy, mieszkańcom zabrakło cierpliwości. Co bardziej przedsiębiorczy chwycili za szpadle i zbudowali niewielki nasyp, po którym z Zygmuntowskiej już można wjechać na drogę techniczną. Widziałem to na własne oczy w niedzielne popołudnie.

Jednak i to przedsięwzięcie nie jest całkiem doskonałe. Po pierwsze, żeby z jednej ulicy dotrzeć na drugą trzeba przejechać przez…. nowiutki chodnik (że też nikt nie wymalował na nim od razu zebry 🙂 ), po drugie, trzeba zjechać z dość wysokiego krawężnika. Stąd może lepiej, by ta prowizorka trwała jak najkrócej. Czego wszystkim kierowcom serdecznie życzę.

Biedronka jednoczy polityków

Początkowo chciałem ten wpis zatytułować „Słup ekumeniczny”. Jeśli przyjmiemy, że polityka jest religią, a politycy kapłanami, taka propozycja tytułu nie jest do końca nietrafiona. Ale ekumenizm, czyli pojednanie i jednoczenie, to zbyt ważna sprawa, żeby przyrównywać do niej marności naszego życia politycznego. I jeszcze mieszać do tego rozrywany (nie w sensie dosłownym) słup przy mareckiej Biedronce.

Jest postęp, ale…

Niemal rok temu popełniłem wpis zatytułowany „Jak to się dzieje?”. Rzecz dotyczyła dwóch imprez sponsorowanych przez urząd miasta – Małej Mili Mareckiej (MMM) i Spartakiady MSG. Wykazywałem wówczas nierówność w ich promowaniu przez urzędników – rok temu wiadomość o MMM została wysłana serwisem SMS, a informacja o biegu znajdowała się w najbardziej widocznej części miejskiej strony internetowej. Natomiast o Spartakiadzie MSG pojawiła się ledwie wzmianka po prawej, nie rzucającej się w oczy części serwisu marki.pl O SMS można było pomarzyć. W tym roku widać już postęp, choć do równego traktowania obu imprez jeszcze trochę zostało.

Z partyzanckim dojazdem

Jedna z szacownych obywatelek naszego miasta potwierdziła moje najgorsze przypuszczenia. W przypływie szczerości powiedziała mi, że przynudzam na blogu. Dziennikarz, człek gruboskórny, nie obraża się, słysząc takie słowa. Modyfikując stare powiedzenie – prawdziwa cnota krytyki się nie boję J (ale raczej z pokorą przyjmuję). Zabieram się więc do kolejnego wpisu, mając nadzieję, że TYM RAZEM nie zanudzę na śmierć.

Mamy pierwszy garb przy Ząbkowskiej!

Mieszkańcy naszej ulicy doczekali się pierwszego progu. Problem w tym, że leży nie w poprzek, lecz równolegle do Ząbkowskiej. Jego przygotowanie nie jest prawdopodobnie także miejską inicjatywą (obietnice były i to na piśmie), lecz chyba samych mieszkańców. Wreszcie mam podejrzenie (graniczące z pewnością), że jego zadaniem wcale nie jest spowalnianie ruchu…

Marecki szperacz

Czego to ludzie nie wymyślą – tak zareagowała Moja Lepsza Połowa, gdy opowiedziałem jej ciekawą scenkę z życia w Markach. Otóż pewnie wiecie, że raz w miesiącu co czwartek odbywa się selektywna zbiórka śmieci. Do worków, obrendowanych (przepraszam za to słowo) przez miasto, trafiają papiery, plastikowe butelki i puszki. Rano sąsiedzi – jeszcze przed wyjściem do pracy – wynoszą foliowe pakunki przed bramę, które później odbiera firma sprzątająca. Ale zanim jej pracownicy wrzucą pakunki do samochodu, pojawia się starszy pan z rowerem…

Ortografia przy Wspólnej

Jadąc ul. Wspólną można zobaczyć osobliwy napis. Uwagę przykuwa nietypowa ortografia, która pojawiła się na sklepowej ścianie. Nie sądzę, by chodziło o chwyt marketingowy, ale – fakt – słowo „pokuj” przykuwa uwagę. Niech więc idzie w świat w tej formie 🙂