#Żywyekran

Otwarcie obwodnicy będzie mieć dla mnie słodko-gorzki smak. Zapytacie dlaczego? No przecież Aleja Piłsudskiego zostanie odkorkowana, a przejazd z jednego końca Marek na drugi zajmie kilka minut, a nie kilkadziesiąt. „Hej stary, przecież z Orychem i Ostaszem zorganizowaliście cukierkową akcję, budowa jest na ukończeniu, więc skąd ten gorzki smak? – zapytał znajomy, gdy podzieliłem się z nim swoją refleksją.

Gdy staraliśmy się o budowę obwodnicy, wiedzieliśmy, że będziemy chronieni ekranami akustycznymi. Wprawdzie nie takimi wysokimi jak na Trasie Toruńskiej, ale na całej długości trasy przez Marki. To dawało szansę, że ci, którzy będą mieszkać przy drodze, nie zginą w hałasie, wytwarzanym przez co najmniej 60 tys. pojazdów, pędzących co najmniej 100 km/h. Nadzieja prysła jak bańka mydlana. Gdy wybuchła afera z ekranami na trasie Warszawa Łódź, GDDKiA zaczęła redukować ich długość i wysokość. Ale nie na trasie do Łodzi, ale w Markach i to w terenie zurbanizowanym. Od początku wysyłaliśmy sygnały – zastanówcie się, to jest nie w porządku, nie możecie popadać ze skrajności w skrajność. Zbieraliśmy podpisy, pielgrzymowaliśmy do polityków, pisaliśmy pisma – trafiliśmy na beton. Ba, burmistrz napisał do resortu infrastruktury, że miasto będzie partycypować w budowie ekranów. I co? I nic.

Dlatego nie dziwię się determinacji mieszkańców okolic Szpitalnej, Szkolnej, Wojskiego, Pałacowej. To oni będę najbardziej narażeni na hałas z obwodnicy. Na początku kwietnia ustawili żywy ekran – w miejscu, gdzie nie będzie tych prawdziwych, w odległości kilkudziesięciu metrów od bloków zamieszkiwanych przez setki (o ile nie tysiące) osób. Informacja poszła w świat. Czy ktoś ją usłyszy? Czy zniknie w hałasie wytwarzanym przez tysiące TIRów jadących z i do Białegostoku… Dodajmy, ze chodzi o niewielkie pieniądze. Budowa obwodnicy to prawie 740 mln zł. Koszt uzupełnienia ekranów – 1,3 proc. tej kwoty.

 

Ubodzy krewni

Gdzieś w internecie mignęło mi zdanie, że Warszawa na powiększeniu nie straci, bo dołączają do niej bogate gminy. To mnie skusiło do refleksji na temat zamożności gmin, której mają stać się częścią wielkiej Warszawy. Jak to zmierzyć? Bogactwem są ludzie (sprawni samorządowcy, aktywni mieszkańcy), bogactwem są rzeczy materialne (wartość nieruchomości i spółek należących do gminy), symbolem  bogactwa może być wreszcie budżet (np. wielomiliardowy Warszawy). Żeby to wszystko policzyć, trzeba byłoby napisać prawdopodobnie pracę doktorską.

Na swój użytek sięgnąłem po ubiegłoroczny ranking zamożności, który co roku publikuje dwutygodnik samorządowy „Wspólnota” przygotowany przez profesora Pawła Swianiewicza, byłego doradcę prezydenta ds. samorządów, i Julitę Łukomską. Autorzy wzięli pod lupę dochody gmin, powiatów i województw i podzielili je przez liczbę mieszkańców. Tak powstał ranking, z którego wynika, że najbogatszym samorządem w naszym kraju kolejny raz jest Kleszczów (prawie 44 tys. zł per capita), czyli wieś z woj. łódzkiego. No, ale ona ma kopalnię i elektrownię na swoim terenie.

Wróćmy do stołecznego wianuszka metropolitarnego. Oczywiście – patrząc przez pryzmat wielkich liczb – najbogatsza będzie Warszawa. Ale już w przeliczeniu na jednego mieszkańca pokonuje ją… znowu wieś. To Lesznowola, której dochody wyniosły 7,2 tys. zł. Wynik Warszawy też niemały, bo sięgający 6,8 tys. zł. Zwłaszcza w porównaniu z Markami, które znajdują się w dolnej części poniższej tabeli. Jeszcze nie przekroczyliśmy 3 tys. zł na głowę, ale może w kolejnej edycji rankingu  tak się stanie. Tak czy owak nadal będziemy (???)  ubogimi krewnymi… Oczywiście tylko w wymiarze finansowym, bo w społecznym na pewno bylibyśmy wyżej w takim zestawieniu.

Z Warszawy do Warszawy

W przypadku ustawy metropolitarnej staram się eksplorować wątki, które wypłyną pewnie nieco później.  Wczoraj wspominałem o konfliktach społecznych, dziś moje myśli kieruję w stronę dochodów z PIT. Z deklaracji twórców projektu wynika, że gminy z wianuszka zachowają odrębność finansową. To oznacza, że nadal jedną z podstaw budżetu Marek będą udziały w podatku dochodowym od osób fizycznych. To jest rzecz, która w żadnym stopniu nie dotyka Kowalskiego – PIT i tak płaci (jeśli nie pracuje na czarno), samorząd czerpie z tego profity. Jest jeden warunek – musi wskazać jako miejsce zamieszkania Marki.

Po prawdopodobnym wprowadzeniu ustawy metropolitarnej motywacja do zmiany miejsca zamieszkania może zacząć spadać, zwłaszcza dla byłych warszawiaków. Myślenie może być takie – po co mam się przemeldowywać, skoro z powrotem (za sprawą ustawodawcy) jestem w Warszawie. Świeżo upieczeni mieszkańcy mogą zacząć myśleć, że jest jeden wspólny stołeczny worek, więc po co zawracać sobie głowę formalnościami? Tym trudniejsza robota przed lokalnym samorządem, by uświadamiać, że choć nowy obywatel będzie mieszkał w powiększonej Warszawie, to jednak w tej części, która potrzebuje jego udziału w PIT. Czyli mamy jeszcze jeden powód do tego, by pielęgnować odrębność i tożsamość.

 Ps. Na razie ważniejsza sprawa. Rozpoczynają się konsultacje w sprawie przebudowy Alei Piłsudskiego. Więcej TUTAJ Warto być

Idealny świat vs chropowata rzeczywistość

Wielu z Was zastanawia się nad konsekwencjami samorządowymi i oczywiście politycznymi projektu ustawy metropolitarnej. Mnie od kilku dni frapuje wątek społeczny. W teorii ustawa ma łączyć, w praktyce może (choć nie musi) się okazać, że pogłębia podziały – te ludzkie. Mieszkańcy Warszawy będą mieć pretensje o to, że ci, którzy mieszkają w tzw. wianuszku, uczestniczą w wyborze prezydenta stolicy. Mieszkańcy wianuszka – że warszawiacy wtrącają się w życie ich własnych małych ojczyzn, które i tak kooperują z Warszawą. Tak jak Marki. Ścieki odprowadzamy do Warszawy, pierwszą strefę biletową już mamy, ze stolicą (i nie tylko) dogadaliśmy się też w sprawie dróg rowerowych. Wszystko na drodze porozumień – bez ingerencji ustawodawcy.

Mnóstwo złych emocji będzie się wiązało de facto z czymś, co określę mianem przeniesienia praw miejskich. Marki, które w tym roku obchodzą 50-lecie nadania takich praw, w nowym układzie utrzymają status gminy, ale nie jako samodzielnego miasta, ale części Warszawy (choć nie dzielnicy). Zamiast sformułowania Gmina Miasto Marki będziemy używać Gmina Marki Miasta Stołecznego Warszawy. Niby drobiazg, ale symboliczne podkreśla podległość wobec nowego superpowiatu. No i pewnie utratę części kompetencji.

Jeśli ustawa przejdzie (a pewnie przejdzie, bo w tym parlamencie cuda się nie zdarzają), czeka nas wyniszczająca samorządowa kampania wyborcza. Co ciekawe, podziały nie będą tak oczywiste. Część tradycyjnego elektoratu PiS może być skutecznie wyleczona z powtórnego głosowania na partie rządzącą, która chce odebrać część kompetencji lokalnym samorządom i okryć je warszawskim płaszczem. Z kolei cześć tzw. słoików, którzy przenieśli się pod Warszawę i głosują na PO, być może będzie zachwycona pomysłem rozszerzenia stolicy, powrotu do macierzy i wzrostu wartości ich nieruchomości.

W idealnym świecie doszłoby do referendów lokalnych, które pokazałyby, czego chcą ludzie (i wcale frekwencja nie byłaby niska). Ale tak by było w idealnym świecie, a nie naszej chropowatej rzeczywistości.

 

Zbliżamy się do 19 mln zł

Wszyscy lubimy patrzeć, jak zasiane ziarno przynosi plon. Satysfakcję muszą mieć osoby z ratusza, które przez co najmniej kilkanaście miesięcy pracowały nad projektami, które przyniosły lub prawdopodobnie lada dzień przyniosą zewnętrzne dofinansowanie.

Seria dobrych wieści zaczęła się od opublikowania listy rankingowej wojewody na tzw. schetynówki. Marki są na wysokim miejscu, które w 99 proc. gwarantują uzyskanie 3 mln zł od rządu na modernizację ciągu Zygmuntowska-Zagłoby. Do tego dochodzą 2 mln zł od powiatu, który zobowiązał się, że dołoży do tej inwestycji, jeśli uzyskamy dofinansowanie. Oczywiście deal z Wołominem nie jest jednostronny. Miasto też przeleje 2 mln na konto powiatu, ale te pieniądze zostają w Markach – na odwodnienie Sosnowej/Kościuszki.

Skoro jesteśmy przy schetynówkach, warto dodać jeszcze sympatyczny dodatek z poprzedniej edycji rządowego programu. Prawie 140 tys. zł miasto zainkasowało na już wykonany remont Pomnikowej. A przecież przy tej inwestycji jest jeszcze pożyczka z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, z której 30 proc. zostanie umorzone, czyli jakieś 300 tys. zł.

Kolejną pozytywną wiadomością jest unijne dofinansowanie do budowy parkingów „Parkuj i Jedź”, które powstaną przy Sportowej i Dużej. Na projekty warte 2,6 mln zł wpłynie dotacja wynosząca 2 mln zł. Nie minęły dwa tygodnie i kolejna decyzja. I to największego kalibru. Dostaniemy dofinansowanie na ścieżki rowerowe wynoszące 10 mln zł (więcej TUTAJ).

Na deser tzw. miękki projekt. Marecki Ośrodek Pomocy Społecznej zakończył negocjacje w sprawie dofinansowania programu Rodzina Relacja Reintegracja (więcej TUTAJ). Na jego konto wpłynie prawie 1 mln zł.

Gdy się to wszystko pozbiera, wyjdzie grubo ponad 18 mln zł. Dla tych, którzy przy tych projektach pracowali – chapeau bas. Ale pamiętajcie – apetyt rośnie w miarę… sukcesów. 🙂

Gumofilce pełne słodyczy

Tak, tak, ten tytuł nie jest pomyłką. Dziś po południu pracownicy ratusza pożegnali Szczepana Ostasza, który wraca do rodzinnego Krakowa, by pracować w rodzinnym biznesie. Były wiceburmistrz usłyszał wiele ciepłych słów od burmistrza Jacka Orycha oraz od swoich podwładnych. Otrzymał też od nich sympatyczne pamiątki. Na oryginalny pomysł wpadł wydział inwestycji, który podlegał Szczepanowi. Wiedząc, że teraz mnóstwo czasu będzie spędzał na krakowskich budach, przedstawiciele tej komórki urzędu wręczyli mu praktyczny prezent z przymrużeniem oka – gumofilce. Ale jakie! Po brzegi były wypełnione słodyczami, które – jak rozumiem – miały osłodzić wiceburmistrzowi rozłąkę z Markami. Szczepan zdecydował, że gumofilce do Grodu Kraka zabierze, ale słodycze odda dzieciom. Były wiceburmistrz przekazał je na wkład do prezentów związanych z ósmą edycją akcji „Święty Mikołaj mieszka w Markach” (jej założenia TUTAJ). W imieniu obdarowanych na święta – serdecznie dziękuję! A Szczepanowi – powodzenia na nowej, budowlanej drodze życia zawodowego!

Drugie życie kamienic Briggsów

Dzisiaj otwarto oferty na modernizację ośmiu kamienic braci Briggs. Dla niewtajemniczonych – to budynki, które prawdopodobnie codziennie mijacie jadąc Aleją Marszałka Piłsudskiego i które (jeszcze) nie są wizytówką miasta. A warto by były, bo to fantastyczna pamiątka po familii Briggsów, dzięki której Marki z impetem weszły w erę przemysłową. Angielscy przemysłowcy wybudowali pod koniec XIX wieku z myślą o kadrach fabryki. Dziś by można rzecz, że stosowali CSR (społeczną odpowiedzialność biznesu), zanim ten termin wymyślono.

Ale do rzeczy. Jak twierdzą źródła w ratuszu, w przetargu wpłynęły cztery oferty. Kosztorys prac określono na 2 mln zł z małą górką. Według moich informacji, dwie oferty nie przekraczają budżetu, jaki na prace chce przeznaczyć miasto. Teraz dokumentacja jest sprawdzana. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, prace zaczną się w tym roku.

O zakresie robót więcej pisał burmistrz Orych na swoim profilu fejsbukowym

Zamierzamy przeprowadzić remont i izolację ścian piwnicznych, remont elewacji, doposażymy budynki w elementy wentylacji grawitacyjnej oraz wymienimy te okna i drzwi zewnętrzne, które nie spełniają wymogów konserwatora zabytków. Warto podkreślić, że będzie on czuwał nad prawidłowością prac. To z nim uzgodnimy ostateczny kolor przyszłej elewacji. Do końca tego roku zamierzamy wykonać prace w trzech budynkach. Zakładamy, że pięć kolejnych zostanie poddanych modernizacji w przyszłym roku.

Drogowe zapiski

Zderzenie jest straszne. Pomnikowa została odpicowana aż miło patrzeć, natomiast ulice, które się z nią krzyżują, wyglądają gorzej niż przed rokiem, choć tak naprawdę niewiele się na nich zmieniło. To po prostu efekt kontrastu, który dziś o świcie zaobserwowałem. Po jednej stronie równiutki asfalcik, zaraz obok – tradycyjne pęknięcia.

Ale to się niedługo zmieni – przynajmniej w tej okolicy. Został bowiem rozstrzygnięty przetarg na przebudowę ulic: Walewskiej (od Grunwaldzkiej do Pomnikowej), Norwida (od Grunwaldzkiej do Andersa), Chocimskiej (od Grunwaldzkiej do Kasztanowej), Napoleona oraz Stokrotki (od Chocimskiej do Norwida). Co ciekawe, do ratusza wpłynęła tylko jedna oferta, ale na szczęście zmieściła się w miejskim kosztorysie.  W przetargu wzięła udział firma STD Nasiłowski, która realizowała prace na Pomnikowej. Koszt prac na Walewskiej, Norwida, Chocimskiej, Napoleona i Stokrotki oszacowano na 700 tys. zł. Wykonawca daje 60-miesięczną gwarancję. Od dnia podpisania umowy będzie mieć 60 dni na wykonanie prac. Czyli w październiku wszystko powinno być już gotowe.

Ps. A na Grunwaldzkiej jeszcze powstaje chodnik – od Karłowicza do SP 3. Co udowadniam poniższym zdjęciem

Co łączy Szkolną z Promienną

Kilka razy już pisałem, że tematy leżą na ulicy. Czasem dosłownie. Wystarczy wybrać się Ząbkowską, by zobaczyć stopień zaangażowania deweloperów w poprawę miejskiej infrastruktury. Żeby było jasne – jestem wdzięczny, że chcą robić coś, co wykracza poza klasyczne ramy inwestycyjne. Czasem postępują skromnie, czasem z większym rozmachem.

I tak – obok przedszkola przy Ząbkowskiej – przy niedużej inwestycji deweloper poprawił połowę chodnika, który przylega do jego posesji. Dalej – przy Skłodowskiej Curie – inny deweloper położył nowiusieńki chodnik wzdłuż całej parceli. Przy Szkolnej – powstał cały odcinek drogi od Ząbkowskiej do dwóch osiedli. I to wysiłek niemały, bo z biuletynu informacji publicznej (przetarg ogłosiło miasto) wynika, że koszt inwestycji finansowanej przez dwie firmy wyniósł prawie 288 tys. zł.

To nie jedyny taki przypadek. Tym razem trzeba się jednak opuścić Ząbkowską i przenieść do drugiej części miasta. Miasto ogłosiło przetarg na budowę ul. Promiennej (boczna od Okólnej), gdzie również powstaje nowoczesne osiedle. I tam również lwią (lub całość) inwestycji pokryje deweloper.

Cieszę się, że są firmy, które są w stanie zrezygnować z części marży. Fakt – ich inwestycje wyglądają lepiej przy nowym chodniku/drodze i łatwiej znaleźć potem chętnych.  Ale zaręczam Was – wśród deweloperów są i tacy, którzy nie chcą partycypować w takich przedsięwzięciach. Ich prawo – rozumiem, ale dlatego wolę napisać o tych, którzy widzą więcej niż tylko własny projekt.

Trzy miejskie parcele pójdą pod młotek

Ile jest wart obecnie metr kwadratowy ziemi w Markach?  Żeby znaleźć najlepszą odpowiedź na to pytanie, trzeba byłoby wynająć rzeczoznawcę lub skorzystać z usług płatnych serwisów internetowych. Ale jeśli nie mamy na to gotówki, podpowiedź przynosi zarządzenie burmistrza, w którym informuje o działkach, które trafią na sprzedaż. Sprawa dotyczy trzech parceli położonych w różnych, choć nie tak bardzo oddalonych częściach miasta. Ratusz przygotuje przetarg na działki przy:

– Jasińskiego – 561 mkw – cena wywoławcza 140,6 tys. zł

– Żbika – 2169 mkw – cena wywoławcza 614,2 tys. zł

– Saturna – 2299 mkw – cena wywoławcza 557,1 tys. zł

Urząd zaznacza, że wyceny zostały przygotowane przez rzeczoznawcę majątkowego.

Wykonałem zatem nieskomplikowane 🙂 działanie, by przeliczyć, ile kosztuje metr kwadratowy gruntu. Wychodzi odpowiednio: 250,6 zł, 283,1 zł oraz 242,3 zł. Drogo? Tanio? Niełatwo o odpowiedź. Zajrzałem do wpisu z 2015 r. Wówczas wystawiano na sprzedaż dwie parcele – przy Sikorskiego i Jasińskiego. Ich wycena sięgała 290-300 zł za metr kwadratowy. Grunt przy Sikorskiego znalazł chętnego. Jeden z deweloperów kupił go za 323 tys. zł (295 zł za mkw.), symbolicznie przekraczając cenę wywoławczą. Drugi kawałek nie znalazł amatora.

Szczegóły zarządzenia TUTAJ